De zoektocht naar de ware

Twee jaar geleden besloot ik dat ik klaar was met het rijden van andermans paarden, ik wilde iets voor mij alleen. Ondanks dat ik altijd heel erg veel lol heb beleefd aan deze paarden en veel vrijheden kreeg van de eigenaren, bleef de eindbeslissing altijd van hen. Dit wilde ik niet meer, ik wilde zélf alle keuzes kunnen maken, ergens alleen naar toe kunnen trainen.

Dus zo gezegd, zo gedaan de zoektocht naar “de ware” ging beginnen! Vrij blanco ging ik van start, want ach hoe moeilijk kon het zijn? Er staan zoveel paarden te koop en zo lastig ben ik nou ook weer niet… Wat ik precies wilde? Een jonger paard, zo ergens tussen de 3 en max. 6 jaar. Bij voorkeur zadelmak, want ik vond het wel zo prettig om er een keer op te kunnen zitten om uit te proberen. Liever geen merrie en geen vos, maar goed als de klik er wel is zou ik hem er niet om laten staan. Een beetje maat om mijn lange benen kwijt te kunnen. Oja ik houd absoluut niet van trage of flegmatieke paarden, dus wel een beetje go erin. Een stalgenoot die mij goed kent en wist wat ik zocht was zo lief om mij te vergezellen in mijn zoektocht. Twee zien meer dan één, er kan beeldmateriaal gemaakt worden en, niet geheel onbelangrijk, het is wel zo gezellig.

De eerste waar we gingen kijken was een merrie, 8 jaar en M dressuur. In de advertentie stond dat het een sensibele merrie was, ze werd verkocht wegens tijdgebrek. De eigenaresse reed haar zelf om die reden ook niet meer. Een afspraak plannen bleek vrij lastig omdat de huidige ruiter steeds niet kon. Uiteindelijk konden we komen en zou de eigenaresse haar zelf voorrijden. Bij aankomst stond er een leuke merrie op de poetsplaats, chique hoofdje. Wel wat kleiner dan ik had gehoopt en een tikkie aan de dikke kant. De eigenaresse vertelde ons het een en ander terwijl ze aan het zadelen was. Toen ze haar laarzen aantrok viel ons oog meteen op de enorme wielsporen die daar aan hingen, menig westernruiter zou er stil van worden. Voor een sensibel paard leken ze ons wat aan de heftige kant, maar goed misschien had de amazone een super stille beenligging. Vervolgens kwam er nog een zweep uit de kast die bijna niet onder deed voor een longeerzweep… Ons vraagteken werd nog iets groter, maar we zeiden niks en gaven haar de kans om haar voor te stellen zoals zij dat wilde. De merrie werd mee genomen naar de buitenbak. Na het losstappen draafde ze aan en na nog geen twee rondjes ging ze vol in de ankers zonder enig verklaarbare reden. Dit tafereel herhaalde zich nog enkele malen. De grote wielen en lange zweep kwamen eraan te pas, maar daar kwam weinig tot geen reactie op. Als eerste excuus kwam er; twee weken niet zelf gereden even erin komen. Nou vooruit… Maar het werd niet minder, maar eerder erger. “Ja dit is dus wat ik bedoelde met het sensibele gedrag, ik heb er nu twee weken niet opgezeten en dan reageert ze zo op mij”. Waarop mijn stalgenoot het niet meer aan kon horen en reageerde: “Nou sorry hoor, maar dit vind ik niks met sensibel te maken hebben. Dit is gewoon staakgedrag.” Ze vroeg me of er ik nog even op wilde, maar daar heb ik vriendelijk voor bedankt. Dit was duidelijk niet wat ik zocht. Lichtelijk verbaasd en verbouwereerd gingen we weer huiswaarts. Les 1: mensen interpreteren bepaalde termen duidelijk anders!

De zoektocht ging verder. We kwamen nog bij paarden die heel fijn te rijden waren, maar waar ik toch geen “woow gevoel” had. Ik had me namelijk wel voorgenomen daar echt naar te zoeken. Ik moest er écht weg van zijn. Dan hadden we nog paarden die in de verste verte niet leken op de foto’s uit de advertenties. Les 2: niet alles is wat het lijkt (overigens hulde aan de fotograven die dat voor elkaar krijgen).

Tijdens onze zoektocht twee gevonden die geschikt leken, maar tijdens de keuring niet aan mijn gezondheidseisen voldeden. Dit was ook wel echt een teleurstelling moet ik zeggen, ben je eindelijk zover dat de keuze hebt gemaakt. Dit wordt hem! En dan blijkt het hele feest niet door te kunnen gaan. Zo dichtbij en toch zo ver weg, dat idee.

Op een zondagochtend weer een ritje gepland richting Verweggistan, twee paarden kijken en hopen dat hij of zij er vandaag eindelijk bij zou zitten. Na ruim een uur in de auto en nog een kwartier verwijderd van de eerste stal, worden we gebeld: “Het paard waar u voor wilt komen kijken, is helaas zojuist verkocht.” Serieus?!? Oké rustig blijven. “Heeft u misschien nog andere paarden voor de verkoop?” Ja dat had die wel. Mooi dan komen we er alsnog aan. Helaas bleek er die dag ook geen : match made in heaven bij te zitten. Les 3: afspraken maken in paardenland is zo makkelijk nog niet.

Uiteindelijk kwam ik hem tegen op internet. Meteen verliefd op de foto. Een grote 5 jarige Vivaldi, donkerbruin. Mijn pennyhart ging sneller kloppen, zou dit hem dan eindelijk zijn? Hij stond uiteraard ook in Verweggistan, maar wel op een stal waar ook nog andere paarden te koop stonden en in de buurt van nog een mogelijke kanshebber. Wederom dus een roadtrip gepland en daar gingen we weer. Hij was in het echt schraler dan op de foto en keek erg zorgelijk, maar iets aan hem deed iets met me. Het voorrijden zag er fijn uit, nog onbevestigd maar dat heb je vaker bij zo’n grote slungel. Toen ik er zelf op ging werd het ineens een ander verhaal. Ik heb serieus overwogen weer af te stappen. Enorme reuzenbewegingen en een zeer argwanend paard. Gelukkig was de steun en toeverlaat stalgenoot weer mee die zei dat ik echt even door moest rijden. Na 10 minuutjes begon hij voorzichtig wat te briesen en mijn pennyhart ging weer sneller kloppen, hier kon ik wel wat mee. Een dag later meteen nog een keer terug om hem nogmaals te rijden en toen de knoop doorgehakt. Wederom de stress van de keuring, maar deze was wel goed genoeg! En dan is het ineens gebeurd… Ik had mijn eerste eigen paard!

Wát een zoektocht, ik hoop dit niet snel nogmaals te hoeven doen. Voor iedereen die nu op jacht is of binnenkort aan zijn of haar tocht naar de ware gaat beginnen: neem vooral iemand mee die filmpjes maakt, probeer zoveel mogelijk na te trekken wat er beweerd wordt, laat vooral goed keuren én probeer er een beetje de humor van in te zien. Succes!