Jullie hebben afgelopen Maandag kunnen lezen dat Jens ondanks de val toch thuis is gekomen (klik hier voor het hele verhaal). Dit was voor mij weer enorm wennen natuurlijk. Ik heb 8 weken lang geen stal moeten uitmesten of eten moeten klaarzetten. Maar het gevoel dat ik krijg wanneer ik de staldeur open schuif en zijn lieve kopje weer zie, dat is onbeschrijfelijk. Voor iedereen betekend thuis wat anders, maar voor mij is thuis zijn eigen stalletje, bij zijn vrienden en zijn eigen paddock.
Thuis
Jens is nu twee weken thuis. Uiteraard heb ik hem eerst de tijd gegeven om even te acclimatiseren. Ik bedoel, hij is toch even uit zijn vertrouwde omgeving weggetrokken, vervolgens in een nieuwe omgeving geplaatst en uiteindelijk kwam hij terug naar die ‘vertrouwde’ omgeving. Maar waar de rang in de groep natuurlijk compleet anders was. Niemand wist of dit goed zou gaan, maar daar waren geen problemen! Hij was gelijk helemaal happy met zijn nieuwe Tinkervriend. Dikke prima!
Aan het werk
Én je paard thuis hebben staan betekend natuurlijk ook weer aan het werk! En daar had ik heel veel zin in maar door de val kon ik helaas niet rijden. Maar longeren was geen probleem dus dat heb ik met Jens goed samen kunnen doen. En braaf dat hij was! Niet te geloven. Mijn instructrice heeft Jens de afgelopen twee weken gereden zodat hij daar wel mee bezig zou blijven in zijn koppie.
Mijn verslaving weer voeden
Dat klinkt wel heel dramatische natuurlijk, maar een tijdje geleden schreef ik of het mogelijk was verslaafd te zijn aan je paard. Dit is mogelijk! Dat is uit een onderzoek gebleken dat ik tegenkwam via Bit (klik hier voor het artikel). Maar sinds dat Jens weer thuis staat voel ik me zelf zoveel beter! Ik kreeg een soort van motivatieboost toen ik hem weer in zijn eigen stal zag staan na zo lang. Je kunt je voorstellen dat ik nu weer helemaal mijn verslaving weer kan voeden met oneindig lang gepoets, geknuffel en heel veel liefde.
Niet alleen rondom Jens kan ik mijn verslaving weer voeden maar ook mijn levensstijl is weer normaal. Het naar stal gaan en het uren lang socializen met mijn stalgenootjes. Ik heb nu weer het idee dat ik erbij hoor. Ik kan ook weer meepraten over hoefsmidafspraken, inentingen maar ook over stallen uitmesten en oneindige discussies over rijtechnieken. Het voelt voor mij weer helemaal compleet.
Mijn gelukshormonen knallen ongeveer mijn lichaam uit, zo gelukkig ben ik!
Heb jij ooit ook wel eens je paard een lange tijd niet thuis gehad? Of juist niet en kun je je wel iets voorstellen bij het gevoel wat ik nu voel? Laat dat dan zeker even in een reactie achter op onze facebookpagina.
And just so you know, afgelopen Dinsdag ben ik succesvol op Jens gestapt en hebben we gereden ondanks mijn pijnlijke bil. Dus we kunnen zelf ook weer aan de slag. Hierover natuurlijk snel meer in mijn volgende blog maar voor nu;
Veel liefs,
Sharona
