Het ene moment was ik Jens aan het wassen en het andere moment lag ik door een ongeluk op de grond met een verschrikkelijke pijn in mijn been. Ik kon alleen maar denken; mijn been is gebroken, ik moet 112 bellen! Maar ik kon me niet bewegen en mijn telefoon was in het zand gevallen.
Vooraf
Door de regen was de bak net een zwembad maar de training moest doorgaan. Jens vond het fantastisch en stampte steeds harder in de plassen. Na twintig minuten longeren had ik het wel een beetje gehad met de modder en besloot Jens zijn benen, voordat hij in zijn stal mocht nog even af te spoelen. Dit was voor Jens nog heel spannend (dacht ik). Het was immers de tweede keer dat ik hem af zou spoelen.
Voorzichtig liet ik hem goed wennen en liet het water van een afstandje op zijn benen spetteren. Hij vond het wel prima en was niet onder de indruk dus heb ik hem aan zijn rechterkant helemaal kunnen afspoelen. Natuurlijk moest ik ook nog even de andere kant doen, dus ik heb de tuinslang neergelegd om hem om te draaien. Een tikje tegen zijn flank is altijd al genoeg. Alleen wilde hij absoluut niet omdraaien. Toen besloot ik er wat kracht tegen te zetten maar nog bewoog hij niet.
Het ongeluk
Ik deed een stapje naar achter, stond nu met mijn been achter zijn been en voor ik het wist hoorde ik een krakend geluid en lag ik op de grond. Jens stond nu met zijn gezicht en borst naar mij toe en keek me heel “geschrokken” aan. Het enige wat ik voelde was pijn, maar tegelijkertijd had ik de kracht niet om mijn been te bewegen. Ik kon alleen maar denken; ik heb mijn been gebroken, ik moet 112 bellen! Maar mijn telefoon lag onder mij in het zand. Ik probeerde me toch te bewegen en dat lukte! Er was dus niets gebroken, gelukkig! Daarna zocht mijn telefoon in het zand en strompelde zo snel als ik kon naar een bankje en belde iedereen die me te binnen schoot.
Hulp kwam gelukkig snel, ik raakte wel in een soort shock toen de hulp er was. Al mijn emoties kwamen eruit door het ongeluk maar tegelijk voelde ik niets en trilde ik op mijn bankje. In het ziekenhuis was de diagnose dat ik mijn knie alleen verzwikt had, maar de genezing zou een tijd duren. Ik mocht met steunverband en paracetamol naar huis. Natuurlijk moeten er ook nog foto’s gemaakt worden want de grote vraag; ‘is er niets gescheurd?’ hangt nog in het hoofd (van mijn dokter, ouders, etc). Maar dat kunnen ze pas doen als mijn knie niet meer zo belachelijk dik is.
En nu
Zit ik dus thuis. Ik kan geen trappen op en af of fietsen. Werken heeft ook geen zin want met krukken in de winkel staan is ook niets. Ik ben compleet afhankelijk van anderen want de fiets was mijn enige vervoersmiddel naar Jens. Gelukkig heb ik enorm veel lieve mensen om me heen, daar ben ik enorm dankbaar voor.
Dit is wel een les geweest. Dat een ongeluk echt niet alleen vanuit het zadel kan gebeuren. Als je paard zo braaf is als hij maar zijn kan maar jullie samen een misstap zetten.
Blijf dus, wat je ook doet, altijd goed letten op je paard! Als ik beter naar zijn oren en lichaam had gekeken had ik gezien dat hij een stap naar achter wilde doen en had ik mezelf en Jens een hoop ellende bespaard. Maar nu weet ik ook waar de zin; ‘een ongeluk zit in een kleine hoek’ vandaan komt.
Veel geluk!
