Afgelopen weekend had ik weer even een wake-up call.
Met het outdoorseizoen voor de deur, besloot ik nog 1x indoor te starten op de valreep. Na alle regen en kou van de afgelopen tijd is een dak boven je hoofd nog niet zo verkeerd. Bij een locatie bij ons in de buurt heb je zelfs de luxe om niet alleen binnen je proeven te kunnen rijden, maar ook om binnen los te rijden. Zo gezegd zo gedaan, paard door de wasserette, in de knotten en gaan met die banaan.
Starten met mijn paard was in het begin een hele uitdaging. Hij vond het allemaal reuze spannend en regelmatig uitte zich dit in uitspattingen en veel spanning in de proef. Veel oefenen, regelmatig op pad gaan en vooral niet teveel verwachten werd het plan van aanpak. De laatste paar keren kwam ik eindelijk aan rijden toe en onze velen uren training leken nu ook op wedstrijd tot zijn recht te gaan komen.
Tot afgelopen weekend…
Vol goede moed ging ik te paard, want hij ging fijn de laatste tijd en ik vond dit een prettige locatie om te starten. Met losrijden was er al spanning en miscommunicatie. Dit was allemaal nog redelijk op te lossen. Maar tijdens het aanmelden bij de jury voor mijn eerste proef hoorde mijn paardenvriend buiten andere paarden lopen. Op zich iets wat hij volgens mij dagelijks hoort, maar nu was het teveel blijkbaar. Vol gas achteruit, draaien en vooral niet meer die kant op willen.
Na wat aanmoediging toch aan de praat gekregen en de proef kon beginnen. Helaas waren beide proeven met teveel spanning. Geen extreme fouten en wel goed genoeg voor kleine winstpunten, maar zeker niet wat ik ervan gehoopt had. Door de spanning houdt hij zich dan zo strak in zijn lijf, dat bijvoorbeeld buiging ver te zoeken is.
Ik was teleurgesteld. Na de proeven dacht ik: waar is dit nou goed voor? Waarom doe je nou zo? Ik probeer zoveel mogelijk op pad te gaan en daarin ook veel variatie aan te brengen. Zo gaan we regelmatig naar het bos en springt mijn vriend ook spelenderwijs met hem.
Toen de ergste teleurstelling was weggezakt realiseerde ik me dat ik vaker daar niet zo fijn had gereden. Ík vind het een fijne locatie om te starten, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat mijn paard het daarmee eens is! Blijkbaar is het daar spannend voor hem. Bovendien heeft hij niet bedacht dat er wedstrijden gereden moeten worden…
Natuurlijk streven we ernaar dat een paard overal gehoorzaam en braaf zijn ding doet, maar het zijn dieren en geen automaten. Daarnaast hebben zij met nog een hele lastige factor te maken en dat zijn wij. Wij zitten op hun rug en welke signalen geven wij af? Ik weet zeker dat ik door zijn uitspatting aan het begin van de eerste proef anders ben gaan rijden. Niet bewust, maar paarden zijn zulke gevoelige en sensitieve dieren dat hij dat ongetwijfeld wel gevoelt heeft.
Dus de eerst volgende keer dat je een niet zo’n fijne wedstrijd hebt gereden roep dan niet meteen: “mijn paard was zo stout/vervelend etc.” maar kijk eens even goed naar jezelf en eventuele andere factoren.
Wij willen van alles van onze paarden, waar in mijn ogen ook niks mis mee is, maar wees realistisch en kijk af en toe eens even kritisch naar jezelf.
Laten we het vooral leuk proberen te houden voor ruiter én paard!
